“جولیان مارش” (باکستر) کارگردان برودوی می‌خواهد پیش از کناره‌گیری از صحنه، یک موفقیت بزرگ دیگر داشته باشد. مشکلات عاطفی، در پشت صحنه مشکلاتی ایجاد می‌کنند و وقتی مچ پای ستاره نمایش، “دوروتی براک” (دانیلز) در آخرین ساعت‌های پیش از اجراء اصلی صدمه می‌بیند، “جولیان” در یک تصمیم شتابزرده، “پگی سایر” (کیلر) دختر تازه‌کار اما بااستعداد را به‌جای او وارد صحنه می‌کند…
ـ فیلمی درباره شعار قدیمی “نمایش باید ادامه یابد” و مشقات و تلخ‌کامی‌های ناگزیر در این راه و نیز “ستاره”ای که در این گیرودار یک باره متولد می‌شود. یکی از نخستین موزیکال‌های بزرگ سینما و موفق در بازسازی هیجان و جنب‌وجوش پشت صحنه‌ حرفه نمایش، با بازیگران درخشانی که لطف فیلم را دوچندان می‌کنند، به‌ویژه کیلر جوان و شاداب که با این فیلم به شهرت می‌رسد. کارگردانی پیکن سرزنده است اما برنده اصلی فیلم را باید بازبی برکلی دانست که تخیل عنان‌گسیخته‌اش در طراحی رقص‌ها، مردم تشنه فانتزی دهه ۱۹۳۰ را مجذوب می‌کند و با انتزاع سوررآلیستی، قطعات به یادماندنی متعددی می‌آفریند و الگوئی رقابت‌ناپذیر برای موزیکال‌های این دوره بنا می‌نهد.